Nos cal tot pèrdre
e l’Amor e lo Temps
e lo vent e la pluèja
L’Esperança d’argent
sul prat plorant
l’an raubada
e vestida de fadeta
D’onor l’ombra
espèra la Tèrra
en dòl
Al País
un miratge
pesuc
faguèt lusir
l’endeman
Lo flum e la guèrra
son luènh
mas lor bruch
en ton còr,
tan prèp del ton còr
ressondisson encara.
L’Aucelet
Te’n brembas
deus ivèrns passats
tan longs e heireds
shens que pòrtes
sens a la mia vida ?
Libertat
Te’n brembas
deus carrèrs nheutats
on podèvam pas passar ?
E las montanhas que pugèrem ?
e los arrìus qu’atraversèm ?
Te’n brembas
de las huelhas que cambiavan ;
e de las oras a escríver ?
Libertat,
te’n brembas de l’èrsa que s’a tot emportat
un ser de Mai ?
de la nèu honuda
e de l’abondància de l’aiga ?
Libertat
Te’n brembas
de la nòsta parténça
sus lo medish batèu
cap au medish estremau ?
Ah Libertat !
te serèi toustém fidèla !
ne m’abandones pas…
Lou Petìt Ausèth
Anarèi pertocar la luna
deu cèu de Gasconha
Anarèi careçar lo peu
deus anjos e benlhèu
los pès de Diu
Anarèi tocar las montanhas
de sable que pujan dinc au blu de l’esperança
e peras ondas de la Mar Grana
que m’ deisharèi càder
com l’ombra deu silenci
desapareish
dap la prumèra luts deu maitin…
Lou Petìt Ausèth
Li vènt
Toujour
li vènt
pèr l’ome soulet
dóu cèu toumbant
Toujour
ta traço
ma feblesso
subre la terro !
Ò Amour
jusqu’à toun aubre
misèrio dau temps !
L’Aucelet
E mai te cèrqui
E mens te tròbi
E mai t’apèli
E mens respondes
Sus la pèira
De pertot ton nom
E dins mon còr,
Lo Sovenir
Tot m’apareis vivent
E pertant,
Lo temps s’es arrestat
E ta vida demòra
Solament
Aquel que me sòbra
L’Aucelet
O tòrni veire
lo jorn ensolelhat
davalar sus Sent Pèire la Mar
O tòrni veire
lo matin de l’enfança,
lo temps innocent
O tòrni veire
lo desir tan grand
e l’espèr tan pichòt
sus lo bresilhar de l’aiga
O tòrni veire !
tan luminós encara
qu’esquiça uèi mon còr
e lo blau del cèl !
l’Aucelet
La miá poësia n’èra pas que vent
e luses damoçadas
pel mond
Corriái sens secors
per la campanha
en oblidant ta votz
Dins lo blau de la nuèch
Oblidavi ton nom,
ton visatge
Oblidavi lo nòstre Amor
que cridava a ton costat
a n’en rompre la tèrra
Oblidavi dusca mon nom,
ma familha, mon luòc de naissença
dins lo silenci dels jorns dau mond
caminavi sens bruch e sens doman
abandonada, bensai, de Dieu
L’Aucelet
Subervivèm
au miei de la claror
deu gave
au matin
Subervivèm
en quauque endreit
en imatges d’arbes
per las cledas deu desbromb
Subervivèm en cants ;
en prats es.hlorits e parets de ròsas ;
Subervivèm
dens lo vent d’abriu
e lo briu de l’aiga
morent
Subervivèm
nosautes
tostemps
lentament e
,silenciós,
dens :
l’Aimar.
Lou Petìt Ausèth
Lo silenci
pus
jamai.
Retrobar
l’espèr
d’un fuòc
de per abans
alucat ;
Tustar
à la pòrta
dels sovenirs,
anuèch,
doman,
un autre
jorn…
I a pas
de sòmi
pus pur,
pus bèl,
que lo sòmi
de l’alba.
Ven,
atend pas pus
per partir
non luènh d’aquí.
E ara,
estar
ont
tot
torna
començar.
Là où tout recommence
Le silence
plus
jamais.
Retrouver
l’espoir
d’un feu
allumé
des années
auparavant ;
Frapper
à la porte
des souvenirs,
ce soir,
demain,
un autre
jour…
Il n’est
de rêve
plus pur,
plus grand,
que celui
de l’aube.
Viens,
n’attend plus.
Partir
non loin d’ici.
Maintenant,
être là,
là où
tout
recommence.
L’Aucelet
Volriái pas pus
mancar
una primalba,
un treslús
Volriái totjorn
èstre de pè
per agachar
la ronda
de la tèrra
e totjorn
d’estèla en estèla
escriure las letras de ton nom…
Lou Petìt Ausèth