Nos cal tot pèrdre

Nos cal tot pèrdre
e l’Amor e lo Temps
e lo vent e la pluèja

L’Esperança d’argent
sul prat plorant
l’an raubada
e vestida de fadeta

D’onor l’ombra
espèra la Tèrra
en dòl

Al País
un miratge
pesuc 
faguèt lusir
l’endeman

Lo flum e la guèrra
son luènh 
mas lor bruch
en ton còr,
tan prèp del ton còr
ressondisson encara.

L’Aucelet

Libertat

Te’n brembas
deus ivèrns passats
tan longs e heireds
shens que pòrtes
sens a la mia vida ?

Libertat
Te’n brembas
deus carrèrs nheutats
on podèvam pas passar ? 

E las montanhas que pugèrem ?
e los arrìus qu’atraversèm ?

Te’n brembas 
de las huelhas que cambiavan ;
e de las oras a escríver ? 

Libertat,
te’n brembas de l’èrsa que s’a tot emportat 
un ser de Mai ?
de la nèu honuda
e de l’abondància de l’aiga ?

Libertat
Te’n brembas
de la nòsta parténça
sus lo medish batèu
cap au medish estremau ?

Ah Libertat ! 
te serèi toustém fidèla !
ne m’abandones pas…

Lou Petìt Ausèth

Anarèi

Anarèi pertocar la luna
deu cèu de Gasconha
Anarèi careçar lo peu
deus anjos e benlhèu
los pès de Diu

Anarèi tocar las montanhas
de sable que pujan dinc au blu de l’esperança
e peras ondas de la Mar Grana
que m’ deisharèi càder
com l’ombra deu silenci
desapareish 
dap la prumèra luts deu maitin…

Lou Petìt Ausèth

O tòrni veire

O tòrni veire
lo jorn ensolelhat
davalar sus Sent Pèire la Mar

O tòrni veire
lo matin de l’enfança,
lo temps innocent

O  tòrni veire
lo desir tan grand
e l’espèr tan pichòt
sus lo bresilhar de l’aiga

O tòrni veire !

tan luminós encara 
qu’esquiça uèi mon còr
e lo blau del cèl ! 

l’Aucelet

Dins lo silenci

La miá poësia n’èra pas que vent
e luses damoçadas
pel mond

Corriái sens secors
per la campanha
en oblidant ta votz

Dins lo blau de la nuèch
Oblidavi ton nom,
ton visatge
Oblidavi lo nòstre Amor
que cridava a ton costat
a n’en rompre la tèrra

Oblidavi dusca mon nom,
ma familha, mon luòc de naissença
dins lo silenci dels jorns dau mond
caminavi sens bruch e sens doman

abandonada, bensai, de Dieu

L’Aucelet

Lo tralh brun

Subervivèm
au miei de la claror
deu gave
au matin

Subervivèm
en quauque endreit
en imatges d’arbes
per las cledas deu desbromb

Subervivèm en cants ;
en prats es.hlorits e parets de ròsas ;

Subervivèm
dens lo vent d’abriu 
e lo briu de l’aiga

morent

Subervivèm
nosautes
tostemps

lentament e

,silenciós, 

dens : 

l’Aimar.

Lou Petìt Ausèth

Aicí, ont tot torna començar

Lo silenci
pus 
jamai.

Retrobar
l’espèr
d’un fuòc
de per abans 
alucat ;

Tustar
à la pòrta
dels sovenirs,
anuèch,
doman,
un autre 
jorn…

I a pas
de sòmi
pus pur,
pus bèl,
que lo sòmi
de l’alba. 

Ven,
atend pas pus
per partir
non luènh d’aquí.

E ara,
estar
ont
tot 
torna 
començar. 

Là où tout recommence

Le silence
plus 
jamais.

Retrouver
l’espoir
d’un feu
allumé
des années
auparavant ;

Frapper 
à la porte
des souvenirs,
ce soir,
demain,
un autre 
jour…

Il n’est 
de rêve
plus pur,
plus grand,
que celui
de l’aube.

Viens,
n’attend plus.

Partir
non loin d’ici.

Maintenant,
être là,
là où
tout 
recommence. 

L’Aucelet

Ton Nom

Volriái pas pus
mancar 
una primalba, 
un treslús


Volriái totjorn
èstre de pè
per agachar
la ronda 
de la tèrra


e totjorn
d’estèla en estèla
escriure las letras de ton nom…

Lou Petìt Ausèth